Οδός Ολύμπου 12 (βασισμένο στην «Ελληνική Μυθολογία» του Νίκου Τσιφόρου)

“ Έξυσε το μούσι του ο Ησίοδος και άρχισε να γράφει : «Εν αρχή ήτο το χάος». Πάντα είναι το χάος και παντού.

-Ξέρετε τι θα του κάνω εγώ αυτουνού, του πατέρας σας του Ουρανού;

-Τί καλέ μαμά;

-Θα του κόψω...θα του κόψω... ( ο Ροϊδης  το λέει  «πάσαν πατρότητος ελπίδα»)

-Όχι μαμά.

-Μωρέ θα του τα κόψω. Τί δηλαδη;  Άσε που μ΄έχει αναστενάξει, αλλά θα γενάμε σερί και δε θα έχουμε παιδιά στο σπίτι;

Φρικιάσανε τα παιδιά, «όχι, δεν γίνονται τέτοια», πετάχτηκε όμως ο νεότερος ο Κρόνος, και λέει της μάνας του, της Γης:

-Εγώ.

-Θα το κάνεις  βρε;

-Φσσσς! Και είμαι στο δρεπάνι καλύτερος από σκοπευτής του Τέξας.

Έτσι, φίλε μου, σβήνει η δόξα των δυνατών. Πολλές φορές με μια δρεπανιά.”

“Για τον Όλυμπο βέβαια, ξέρουμε όλοι . Έδρα της Εταιρίας των Θεών το ψηλότερο βουνό της Ελλάδος, ο Μακεδονικός Όλυμπος έγινε «δώμα Θεών».... Στο βουνό δημιουργήθηκε ένας συνοικισμός με ανάκτορα, ένα είδος σαν το Μπέβερλυ Χίλλ του Χόλυγουντ...Κατασκευαστής εργολαβικά ο Ήφαιστος.




Φαίνεται ότι έξω από τα ανάκτορά τους τα προσωπικά, οι Ολύμπιοι είχανε και ένα κοινό λίβινγκ ρούμ, όπου και την βγάζανε ζάχαρη....Ελείψει πιάνου ή ραδιοπικάπ στέρεο, έπαιζε λύρα ο Απόλλων. Ντιζέζ οι Μούσες. Μπαργούμαν η Ήβη, που κέρναγε την αμβροσία χωρίς σόδα. Αργότερα επειδή τα μούσκευε, μπάρμαν έγινε ο Γανυμήδης, όστις και ήτο και κατά πως λέγουσι κοινώς, και λιγάκι....συκιά... Άμα μερακλωνόταν ο Ζεύς, αντί να βγάλη καμιά καραμπιστόλα να ρίχνη, αμόλαγε κεραυνούς....

Μεγάλο Αυλαρχείο να κάνει ανακοινώσεις δεν υπήρχε, αλλά τις παραγγελίες τις  μεταβίβαζε ο Ερμής.... Οι μικρότεροι Θεοί, κάτι της καρπαζιάς, είχανε φτηνότερα  δωμάτια και δεν μπαίνανε εύκολα στα μεγάλα.. όχι να γινόμαστε το ένα μας πρώτοι και ρετάλια. ...Επί των θεϊκών δωμάτων επιτρεπόντουσαν μόνο «νόμιμοι έρωτες μεταξύ των Θεών». Τις ζαβολιές τους  τις κάναν αλλού και φαίνεται ότι από κει θεσπίστηκε η συνήθεια της γκαρσονιέρας...Οι μεταφορές θεών γινόντουσαν αστραπιαία, έτσι καύσιμα, μεταφορικά αυτοκίνητα, πολεμικά καράβια και τέτοια δεν επιβάρυναν τον προϋπολογισμό...Σώματα ασφαλείας δεν υπήρχανε....ΚΥΠ υπήρχε, αλλά δεν είχε ανακαλυφθεί ακόμα ποιός την διηύθυνε, διότι αυτά κρατιούνται μυστικά και άμα φανερώνονται δεν είναι πια ΚΥΠ, είναι ρεζίλι... Επίσης, μυστικά κοντύλια δεν είχανε....
Γενικά όπως σε όλα τα ανάκτορα, καλά περνάγανε και σκοτούρες δεν είχανε οι Θεοί, εκτός από τίποτα κρεβατομουρμούρες της Ήρας και τίποτα διαφωνίες μεταξύ τους.”

 Και τώρα που εσείς διαβάζετε αυτό το κείμνο, εμείς ή είμαστε στο Συνεργείο στο Μεταξουργείο και κάνουμε πρόβες,  ή τρέχουμε σε κανένα μουσείο να δουμε από κοντά τις κομμώσεις της Αφροδιτούλας και της Αρτεμούλας,  ή πνιγόμαστε μέσα στην διασκευή, ή είμαστε με την Φαίδρα, τον Γιώργο, τον Ανδρέα, τον Άρη, την Νατάσα και την Μαρία, τον Βασίλη, την Σοφία, τον Νίκο και τον Σπύρο και  τρέχουμε στις αγορές να επιλέξουμε τα καταλληλα και τα ακατάλληλα, αλλά να ξέρατε και πόσο μα πόσο πολύ γελάμεεε...

Θεατρική Ομάδα Αίολος

Σκηνοθεσία: Βασίλης Ανδρέου

Διασκευή:  Ομάδα Αίολος

Ηθοποιοί:  Ανδρέας  Κανελλόπουλος,   Άρης Κανέλλος,  Γιώργος Μακρής,  Μαρία Νικητοπούλου, Φαίδρα Παπανικολάου, Νατάσα Σφενδυλάκη

Μουσική:  Σπύρος Παρασκευάκος

Κοστούμια:  Νίκος Καρδώνης

Σκίτσα:  Στέλιος Κοτίδης

Βοηθός  Σκηνοθέτη:  Σοφία Καστρισίου

Πρεμιέρα Δευτέρα 14 Μαρτίου 2016

Θέατρο του Νέου Κόσμου